Η … «ΑΛΒΑΝΟΒΛΑΧΟΜΑΝΙΑ» ΓΙΑ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑ «ΠΑΕΙ ΣΥΝΝΕΦΟ»!
Του Δημήτρη Στεργίου
«Εξελληνισθείς … Αλβανόβλαχος» και ο Θ. Γρίβας!!! Μετά την «αλβανοβλακρατούμενη» Αιτωλοακαρνανία, ο παλαιός συγγραφέας Ιωάννης Λαμπρίδης και ντόπιοι πιστοί «μαθητές» του τοις κείνου αντιστόρητοις ρήμασι πειθόμενοι, χαρακτηρίζουν και το γενεαλογικό δέντρο των Γρίβα - «Μποϋια» ως … «αλβανοβλαχικό» και τη λέξη «μπούϊας»… αλβανική με τη σημασία του «βοδιού» και του … «χαζού», τον Θ. Γρίβα … «λήσταρχο», «οργιώδη», «μέθυσο» και … «εσχατόγηρο» και ακόμα και τη Μάνινα … αλβανική!
Πρώτη φωτογραφία: Ο … «εξελληνισθείς Αλβανόβλάχος», «λήσταρχος», «οργιώδης» και «εσχατόγηρος» Θ. Γρίβας κατά τον «αλβανοβλαχομανή» συγγραφέα και «δάσκαλο» για ντόπιους «ιστορικούς» Ιωάννη Λαμπρίδη!
Από τη μελέτη του μνημειώδους έργου υπό τον τίτλο «Αρχείο Αλή πασά» (Συλλογή Ιωάννου Χώτζη) της Γενναδίου Βιβλιοθήκης της Αμερικανικής Σχολής ((με εισαγωγικά σχόλια του Βασίλη Παναγιωτόπουλου και τη συνεργασία των Δημήτρη Δημητρόπουλου και Παναγιώτη Μηχαηλάρη) κρατώ πολλές σημειώσεις με αντίστοιχες εντυπωσιακές εκπλήξεις, καθώς επιβεβαιώνονται αυθεντικές αντίστοιχες διηγήσεις υπέργηρων του χωριού μου σε συζητήσεις μαζί τους σε καφενεία τις δεκαετίες του 1950 και 1960. Οι εκπλήξεις συνίστανται στη διαπίστωση ότι αυτές οι διηγήσεις μαζί με τα ευρήματα του «Αρχείου Αλή πασά» διαλύουν περιρρέουσες ιστορικές και οικονομικοκοινωνικές πλάνες, αποκαλύπτουν ετυμολογικά «μαργαριτάρια» και καταγγέλλουν τη «ρατσιστική» προβολή αρνητικών προτύπων στην πλήθουσα από αρχέγονα πολιτιστικά και λαογραφικά στοιχεία ανθρωπογεωγραφία της Αιτωλοακαρνανίας. Έκρινα, λοιπόν, ότι αυτές τις εκπλήξεις πρέπει να μοιραστώ με τις αγαπητές φίλες και αγαπητούς φίλους της φιλόξενης και ποιοτικής σε ενημέρωση Ομάδας «Αιτωλία και Ακαρνανία στο πέρασμα του χρόνου». Επιτρέψτε μου να αναλύσω στο σημερινό μου κείμενο μια δεύτερη σημείωση που είναι συνέχεια εκείνης που σχολίασα στο προηγούμενο σημείωμα για τις απόψεις σχετικά με την «αλβανοβλαχοκρατούμενη» απ΄ άκρου εις άκρον της Αιτωλοακαρνανίας, οι οποίες κονιορτοποιούνται από το υπ΄ αριθμόν 632/25.10.1812 έγγραφο του παραπάνω αρχείου, όπου οι βλάχοι, νομάδες/κτηνοτρόφοι που έχουν νοικιάσει τα χειμαδιά του Αλή πασά αναφέρονται μόνο ως βλαχοποιμένες, ποιμένες και αρχιποιμένες κι όχι ως … «Αρβνανιτόβλαχοι» ή «Αλβανόβλαχοι» ή «Καραγκούνηδες». Αυτή η «αλβανοβλαχομανία» άρχισε κυρίως από τον παλαιό Ηπειρώτη συγγραφέα Ιωάννη Λαμπρίδη, τον οποίο «αντέγραψαν» στη συνέχεια και αντιγράφουν και πολλοί άλλοι ως σήμερα (και μάλιστα ντόπιοι!), «αβασανίστως» και «αταλαιπώρως», όπως έλεγε ο Θουκυδίδης («Ιστορία» Α, 21), προς πλήρη δικαίωση και της προειδοποιητικής ρήσης του Αριστοτέλη («Αναλυτικά» 66 α, 1β ) «ο δε ψευδής λόγος γίνεται παρά το πρώτον ψεύδος», με την οποία ήθελε να προφυλάξει από κακά συμπεράσματα που ακολουθούν μια πλανεμένη βασική σκέψη, όπερ σημαίνει ότι το ψέμα μπορεί να έχει για επακόλουθο κι άλλα. Και για τους Ριμένους της Ακαρνανίας να «φάνε και οι κότες»!!! Με « His Master's Voice» («Φωνή του Κυρίου») τον Ληκ, ο Ιωάννης Λαμπρίδης έφτασε στο σημείο, μετά τους βλάχους γενικώς της Ακαρνανίας (κι όχι επιλεκτικά μόνο τους Ριμένους, όπως κάνουν κατά κόρον σημερινοί συγγραφείς!), που τους χαρακτηρίζει «εξελληνισθέντες Αλβανόβλαχους», να πληρώσει το αντιβλαχικό μένος του και ο Θεοδωράκης Γρίβας, χαρακτηρίζοντας το γενεαλογικό του δέντρο ως … «εξελληνισθέν αλβανοβλάχικον».Κι αυτή είναι η δεύτερη έκπληξη για την οποία έγραψα στην αρχή. Δυστυχώς, η έκπληξή μου αυτή γίνεται εντονότερη καθώς διαπιστώνω ότι στην περίπτωση αυτή η «αλβανοβλαχομανία» του Ιωάννου Λαμπρίδου, συνεχίζεται όχι μόνο «αβασανίστως» και «αταλαιπώρως» και από πρόσφατους Αιτωλοακαρνάνες συγγραφείς, αλλά και επιλεκτικώς ή από άγνοια. Διότι, ενώ επικαλούνται παραθέτοντας και υιοθετώντας ασμένως και τις παρακάνω απόψεις του Ιωάννου Λαμπρίδου για τους βλάχους γενικώς της Αιτωλοακαρνανίας και τους μη … αποβλαχισθλέντες Ριμένους της Ακαρνανίας ως … «εξελληνισθέντες Αλβανόβλαχους», ως «ληστές», ως «λωποδύτες», ως «μισέλληνες» και «φιλοτουρκαλβανούς» κι άλλα τέτοια … υβριστικά, για τους Βλάχους γενικώς ως … ξεχωριστή … φυλή, που κατέβηκε από τον … Αίμο (άλλο νερό στο μύλο της προπαγάνδας!), οι πιστοί «μαθητές» του - συγγραφείς επιλεκτικώς από σκοπιμότητα ή άγνοια δεν παραθέτουν (έστω και χωρίς σχόλια ή αποδοκιμασία ή επιδοκιμασία) όσα καταμαρτυρεί ο Ιωάννης Λαμπρίδης, κατά του στρατάρχου Θεοδωράκη Γρίβα και του γιού του Δημητρίου! Σημειώνω ότι ο Ιωάννης Λαμπρίδης ήταν Ηπειρώτης (1862-14.6.1914, γεννήθηκε στα Δολιανά της Ηπείρου και ήταν Έλληνας νομικός, δημοσιογράφος, συγγραφέας, μεταφραστής και πολιτικός) κι όχι Αιτωλοακαρνάν, και, κυρίως, συνομήλικος σχεδόν με τους υπέργηρους του χωριού μου που μού διηγούνταν αυτές τις αυθεντικές ιστορίες! Καμιά αντίδραση από την Αμφικτιονία Ακαρνάνων! Στη συνέχεια, η έκπληξή μου αυτή έγινε και απογοήτευση, καθώς δεν εκδηλώθηκε καμιά αντίδραση από την ομάδα της σημαντικής μελέτης «Θεόδωρος ΓΡΙΒΑΣ, ο σταυραετός της Λάμιας», την οποία κατάρτισε η δραστήρια Αμφικτιονία Ακαρνάνων σε συνεργασία με τα Εκπαιδευτήρια Πληροφορικής Βόνιτσας και που παρουσιάστηκε στο Καστρόσπιτο (Κούλια) των Γριβαίων στην Περατιά Βόνιτσας Αιτωλοακαρνανίας το 2015! Να υποθέσω ότι δεν είχαν διαβάσει τον «αλβανοβλαχομανή» Λαμπρίδη ή τον ντόπιο συγγραφέα που χαρακτηρίζει, από το επώνυμο «Μπούϊας», το γενεαλογικό δέντρο του Θεοωράκη Γρίβα ως … αλβανοβλαχικό και ως … «χαζό», όπως θα αναφέρω λεπτομερέστερα πιο κάτω; 
Δεύτερη
φωτογραφία: Το σημαντικό (με εξαίρεση τα αλβανοβλαχολογικά) ογκώδες
βιβλίο του Ιωάννου Λαμπρίδη (1887) «Ηπειρωτικά Μελετήματα» Αντιθέτως, στην παραπάνω μελέτη διάβασα αυτό που γράφει και ο Λαμπρίδης, αλλά με διαφορετική σημασία, όπως: «Το γενεαλογικό δέντρο ξεκινά από τους Μπουγιάννους (Μπουαίοι ), μια από τις πιο ισχυρές Αρβανίτικες φάρες. Οι Μπούα από τις αρχές του 14ου αιώνα συμμετέχουν σε όλα τα ιστορικά γεγονότα, με φάσμα περιοχής από την Πελοπόννησο μέχρι την Ήπειρο και από την Θεσσαλία μέχρι την Ιταλία».Αντιθέτως, ο Ιωάννης Λαμπρίδης υποστηρίζει ότι το γενεαλογικό δέντρο του Θεοδωράκη Γρίβα είναι … «αλβανοβλάχικο». Συγκεκριμένα, στο Τρίτο Τεύχος υπό τον τίτλο «Κουρεντιακά και Τσαρκοβιστιακά» του ογκώδους βιβλίου «Ηπειρωτικά Μελετήματα» (1887) και στις σελίδες 26 και 27 γράφει τάχα διερωτώμενος:«Μη δ΄η διατήρησις μέχρις εσχάτων υπό τινων των κατοίκων τούτων του επωνύμου Μπούϊα , έστω και Αλβανόβλαχου, όπερ έφερε το 1333 εις των κατά τα μεθόρια Ηπείρου, Θεσσαλίας και Μακεδονίας ηγετών λαών και εξ Αλβανών συνισταμένων δεν δεικνύει την εγκατάστασιν Αλβανών ενταύθα; Του αρματωλού Ακαρνανίας Σίμου Γρίβα Μπούϊα ιδιαιτέρα πατρίς ήν το Τόσκεση (σημείωση δική μου: σημερινό χωριό Αχλαδέα), ο έγγονός τούτου Απόστολος Γρίβας διέμενε μετά το 1683 αυτόθι, οπόθεν κατά των Τσεκούρων της Ακαρνανίας επέπεσε και κατέστρεψεν αυτούς. Αλλά και οι Αλβανοί οι κατά τα μεσογειότερα μάλιστα της Παλαιάς Ηπειρου εγκαταστάντες ήσαν ολιγώτεροι αριθμητικώς της ιθαγενούς φυλής, όπως και οι Σλάβοι. Διό και την γλώσσαν αυτών λεηληθότως απώλεσαν εξελληνισθέντες δια της προς τους Ηπειρώτας επικοινωνίας. Συγχρωτισθέντες όμως μετά τούτων ου μόνον εξελληνίσθησαν , αλλά και διέπρεψαν. Αι επιγαμίαι των εν τη περιοχή του Σούλη εγκαταστάντων Αλβανών μεθ’ Ελλήνων εκ των εκείσε σποράδην προ απρομνημονεύτων χρόνων οικούντων ή εκ των εκείσε ακολούθως προσφυγόντων δεν συνετέλεσαν προς παραγωγήν των μυθικών εκείνων ηρώων;» Αυτά, λοιπόν, τα φοβερά και τρομερά γράφει ο Λαμπρίδης, χρυσώνοντας στο τέλος το χάπι (πολύ γλυκό για τον Έντι Ράμα και την αλβανική προπαγάνδα, που αυτά ακριβώς υποστηρίζουν!). Κι όμως, σημερινοί και μάλιστα ντόπιοι συγγραφείς τον έχουν ως «Ευαγγέλιον», υιοθετώντας όλες αυτές τις απόψεις για όλους τους βλάχους της Ακαρνανίας ως … «εξελληνισθιέντες Αλβανόβλαχους»! Σημειώνω ότι στην παραπάνω μελέτη της Αμφικτιονίας Ακαρνάνων αναφέρεται ότι, πράγματι, ιδιαίτερη πατρίδα του Σίμου Γρίβα Μπούϊα ήταν το Τόσκεσι (πέθανε το 1622 στη Λευκάδα) και ότι ο Απόστολος, μαζί με τον αδερφό του Λέκο, ξεπλένει το αίμα του αδελφού τους Σίμου επιβεβαιώνοντας την καταστροφή των Τσεκουραίων που αναφέρει ο Λαμπρίδης , κλπ.Και … «λήσταρχος» Θεοδωράκης Γρίβας στα Κατασανοχώρια!Αλλά το μένος του Λαμπρίδου κατά του Γριβαίων ως .., «Αλβανοβλάχων» … συνεχίζεται! Συγκεκριμένα, στο Τέταρτο Τεύχος υπό τον τίτλο «Μαλακασιακά» (1888) των «Ηπειρωτικών Μελετημάτων», παρουσιάζει μια μελανή πτυχή του χαρακτήρα του σταυραετού»Θεοδωράκη Γρίβα κατά την περίοδο των επιχειρήσεων στην Ήπειρο, την οποία, με έκπληξη και πάλι επισημαίνω, δεν την έχω διαβάσει στα υμνητικά κείμενα για τη ζωή και τη σημαντική, κατά τα άλλα, προσφορά του στους εθνικούς αγώνες. 
Τρίτη
φωτογραφία: Απόσπασμα από τη σελίδα 47 του βιβλίου «Ηπειρωτικά
Μελετήματα»,, όπου παρουσιάζονται οι διαρπαγές, οι «ατιμασμοί» και η
λεηλασία σπιτιών στα Κατσανοχώρια από τον Θ. Γρίβα, καθώς και η
κρασοκατάνυξη και τα όργιά του ως … «εσχατόγηρου»!!! Γράφει, λοιπόν, ο Λαμπρίδης στη σελίδα 47 του παραπάνω τεύχους :«Πολλά δεινοπαθήματα υπέστησαν τα Κατσανοχώρια και το 1854 και ιδία τα χωρία «Λουζέτζ, Φορτός και Κορίτσιανη» υπό του Θ. Γρίβα και των οπαδών αυτού. Εάν δ΄ο υπαρχηγός Γρ. Βάγιας δεν εχαλιναγώγει τας αγρίας αυτών ορμάς, οι οικισμοί και οι ατιμασμοί των κατοίκων τούτων ήθελον κορυφωθή. Και υποζύγια οι πανάθλιοι ούτοι διήρπαζον και εις τας εστίας αυτών έπεμπον! Αναφέρεται ότι ο υιός του κατά την Ήπειρον και Αλβανίαν στρατράρχου καθοδηγών υποζύγιά τινα εκ Φορτός , απέλυσεν ημίονον , πληροφορηθείς καθ΄όδόν ότι ανήκεν είς τινα των συγγενών του διδασκάλου του Β. Κατσιφού. Μετά δε την απέλευσιν των ληστρικών τούτων αποσπασμάτων ετέρα εις χωρίον τούτο εισήλασε σπείρα υπό τον Δ. Καλτσογιάννην, όστις δια μυρίων βασάνων απέσπασεν από των αδελφών ιδίως Ιωάν. Και Ν. Σλακαμπένη 1.000 περίπου τάλληρα…» Και … « οργιώδης» ο … «εσχατόγηρος» Θ. Γρίβας στον ΚοτσιλιόνΤο κείμενο της σελίδας τελειώνει με την ακόλουθη σημείωση του Λαμπρίδη: «Διελθών την Πλάκαν ο Θ. Γρίβας τη 24 Φεβουαρίου 1854 κατέφθασε δια των Κατασανοχωρίων εις Κοτσιλιόν, ένθα επί δύο ημέρας ωχυρώθη. Εν ώ δ΄αφ΄εσπέρας κατεγίνοντο προς υποδοχήν συγχαρητηρίων επί τη εορτή του ονόματός τους, αίφνης προσβάλλεται (26 Φεβρουαρίου) υπό του εχθρού, ηγωνίσθη όμως από πρωίας μέχρι της δύσεως του ηλίου περίπου καρτερικώς και κινδυνεύων περί την 11 μ.μ. να ζωγρισθή, εσώθη ως εκ θαύματος , προφθάσαντος του ήρωος Λάμπρου Ευθυμίου Ζήκου, όστις έσπευσεν εκ των ορέων της πατρίδος αυτού μετά 400 ατρομήτων Λακκιωτών (σημείωση δική μου: παραθέτοντας και τους ακόλουθους στίχους): «Φέρνει λεβένταις διαλεχτούς Λακκιώτες πεντακόσιους». Αποτυχών δε της επιχειρήσεως ταύτης και προς πυρπόλησιν τριών οικιών εις Κοτσιλιόν συντελέσας επανήλθεν εις το προσφιλές αυτώ Λουβέτζ, ένθα επί δύο ημέρας έθυε τω Βάκχω και άλλα επετέλει όργια ο εσχατόγηρος…» Και … «βόδι» ή «χαζός» ο Γριβαίος!!!Αλλά, η «αλβανοβλαχομανία», σε πείσμα της μεγαλειώδους διαπίστωσης του Ηροδότου, του Θουκυδίδου ότι οι Αιτωλοί και οι Ακαρνάνες, μαζί με τους Αρκάδες και τους Ηπειρώτες, είναι οι μοναδικοί στην Ελλάδαα, οι οποίοι ήδη από τον Α΄ Αποικισμό (9ος αιώνας π. Χ) διατήρησαν τη φυλετική οργάνωση και δεν ακολούθησαν την οικονομική πορεία των άλλων ελληνικών τμημάτων, «πηγαίνει σύννεφο», καθώς όλα στην Αιτωλοακαρνανία είναι … αλβανικά! Ιδού, λοιπόν, τί γράφει ο ντόπιος συγγραφέας τοις ρήμασι Λαμπρίδη πειθόμενος για τους … Ριμένους: «Στους Αρβανιτόβλαχους (Καραγκούνηδες) της Ακαρνανίας απαντώνται τα τοπωνύμια beu και bia, τα οποία αναφέρονται σε άνδρες που σήμαιναν τον βλάκα, τον δύσνοο, το «βόδι», το «βουβάλι». Προέρχεται από τη βλάχικη λέξη bou (=βόδι), έχουν όμως άμεση σχέση με την αλβανική λέξη bua/ll (μπουα/λ) που σημαίνει βουβάλι (Ομάδα καθηγητών της αλβανικής γλώσσας, 2006: 72). Είναι πολύ πιθανό και το αρβανίτικο επώνυμο Μπούιας /Μπούας να σχετίζεται με τη συγκεκριμένη αλβανική λέξη».Αλλά, χωρίς να το αναφέρει, Μπούϊας» είναι το γενεαλογικό δέντρο του Θεοδωράκη Γρίβα, το οποίο, σύμφωνα με τη μελέτη της Αμφικτιονίας Ακαρνάνων, είναι αρβανίτικο κι όχι … αλβανικό ή αλβανοβλάχικο! Ύστερα, αγαπητές μου φίλες και αγαπητοί μου φίλοι αναγνώστες, στον ριμένικο λόγο η λέξη «μπόου» πράγματι σημαίνει «βόδι», αλλά η λέξη είναι η αρχαιοελληνική λέξη «βους» στην αρχαϊκή μορφή, δηλαδή ασυναίρετη, δηλαδή «βόος-βούς»! Επίσης, και η λέξη «βουβάλι» δεν είναι … αλβανοβλάχικη, αλλά ελληνική, (παράγεται από την αρχαιοελληνική λέξη «βόος-βους».Και η … Μάνινα είναι … αλβανική!!!Είπαμε, «κόλλησε η βελόνα» με την .. «αλβανοβλαχομανία». Ο ίδιος συγγραφέας γράφει, μεταξύ άλλων, πάλι: «Έχει υποστηριχθεί από αρκετούς (Κανελλίδης, 1887, φύλλο 37: 1-3, φύλλο 38: 3-4 και φύλλο 39: 1, Γεωργακά, 1938: 34-35) ότι αλβανικοί εποικισμοί στην Πελοπόννησο έχουν λάβει χώρα πολύ νωρίτερα (ήδη από τον 8ο αιώνα μ.Χ.). Μάλιστα, το γνωστό τοπωνύμιο Μάνη, που πιθανό να σχετίζεται με το τοπωνύμιο Μάνινα Ξηρομέρου, απαντάται ήδη από τον Θ’ αιώνα». Αλβανική, λοιπόν, λέξη και η … Μάνη, αλβανική και λέξη Μάνινα Ξηρομέρου, παναλβανικά! Κατ ΄αρχάς, η Μάνινα δεν είναι … «τοπωνύμιο», αλλά μία μείζων περιοχή του Ξηρομέρου Ακαρνανίας, που πήρε την ονομασία αυτή από τη λέξη «Μάνη» ή «Μάνια», όπως λεγόταν και λέγεται ακόμα και σήμερα από τους ντόπιους η Παλαιομάνινα. Ύστερα, η λέξη «Μάνη» δεν είναι … αλβανική, αλλά βυζαντινή και σημαίνει οχυρωμένο μέρος, τείχη, κάστρα! Αρχικά, η λέξη «Μάνη», ήταν «Μαίνη», δηλαδή «Κάστρα Μαίνης» ή «Παλαιομάϊνα», όπως αναφέρεται στα έγγραφα του 1821! Η Παλαιομάνινα επιβεβαιώνει τη διαπίστωση ότι η εγκατάλειψη των αρχαίων πόλεων της περιοχής, λόγω της «ερημίας» μετά την επικράτηση των Ρωμαίων (146 π.Χ.), είχε ως αποτέλεσμα στα μεσαιωνικά χρόνια, να ξεχαστούν όχι μόνο τα ονόματα, αλλά και οι θέσεις τους. Για την ( άγνωστη ακόμα!) αρχαία πόλη της Παλαιομάνινας διαπιστώνεται ότι το ξεχασμένο αρχαίο όνομά της υποκαταστάθηκε από ένα νέο, δηλαδή Παλαιό Μάνι, Παλαιομάνινα, Παλαιομάϊνα, Μάνινα, Μάνια. Σημειώνεται ότι και η Μάνη (που είναι, σύμφωνα με τα παραπάνω, αλβανική!), κατά την ασφαλέστερη εκδοχή, πήρε το όνομα από την αρχαία οχύρωση, το αρχαίο κάστρο περιοχής. Μάλιστα είχε και την ονομασία Παλαιά Μαϊνη, όπως η Παλαιομάνινα! Ολοκληρώνοντας το σημείωμα αυτό σπεύδω να διευκρινίσω, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ότι η ταπεινότητά μου σε καμιά περίπτωση δεν υιοθετεί, για λόγους επιστημονικούς, ιστορικούς, εθνογραφικούς και γλωσσικούς όλα αυτά τα «αλβανοβλαχολογικά σκύβαλα», όπως θα έλεγε ο αείμνηστος σοφός εκπαιδευτικός Αχιλλεύς Τζάρτζανος, και, φυσικά, όλα αυτά τα ανιστόρητα για το «αλβανοβλαχικό» γενεαλογικό δέντρο του Θεοδωράκη Γρίβα, μολονότι, είναι γνωστός για έντονες αντιδράσεις του στη μόνιμη εγκατάσταση των Ριμένων στις προγονικές τους εστίες στη Μάνινα, για ψηφοθηρικούς λόγους (για να βγαίνει ο ίδιος και ο γιός του βουλευτής!) και μάλιστα με τις γνωστές συκοφαντίες ότι δεν είναι «αυτόχθονες», αλλά … ευνοούμενοι του … Αλή πασά, για τα οποία επιφυλάσσομαι να γράψω σε προσεχές σημείωμα…
«Εξελληνισθείς … Αλβανόβλαχος» και ο Θ. Γρίβας!!!
Μετά την «αλβανοβλακρατούμενη» Αιτωλοακαρνανία, ο παλαιός συγγραφέας Ιωάννης Λαμπρίδης και ντόπιοι πιστοί «μαθητές» του τοις κείνου αντιστόρητοις ρήμασι πειθόμενοι, χαρακτηρίζουν και το γενεαλογικό δέντρο των Γρίβα - «Μποϋια» ως … «αλβανοβλαχικό» και τη λέξη «μπούϊας»… αλβανική με τη σημασία του «βοδιού» και του … «χαζού», τον Θ. Γρίβα … «λήσταρχο», «οργιώδη», «μέθυσο» και … «εσχατόγηρο» και ακόμα και τη Μάνινα … αλβανική!
Πρώτη φωτογραφία: Ο … «εξελληνισθείς Αλβανόβλάχος», «λήσταρχος», «οργιώδης» και «εσχατόγηρος» Θ. Γρίβας κατά τον «αλβανοβλαχομανή» συγγραφέα και «δάσκαλο» για ντόπιους «ιστορικούς» Ιωάννη Λαμπρίδη!
Από τη μελέτη του μνημειώδους έργου υπό τον τίτλο «Αρχείο Αλή πασά» (Συλλογή Ιωάννου Χώτζη) της Γενναδίου Βιβλιοθήκης της Αμερικανικής Σχολής ((με εισαγωγικά σχόλια του Βασίλη Παναγιωτόπουλου και τη συνεργασία των Δημήτρη Δημητρόπουλου και Παναγιώτη Μηχαηλάρη) κρατώ πολλές σημειώσεις με αντίστοιχες εντυπωσιακές εκπλήξεις, καθώς επιβεβαιώνονται αυθεντικές αντίστοιχες διηγήσεις υπέργηρων του χωριού μου σε συζητήσεις μαζί τους σε καφενεία τις δεκαετίες του 1950 και 1960. Οι εκπλήξεις συνίστανται στη διαπίστωση ότι αυτές οι διηγήσεις μαζί με τα ευρήματα του «Αρχείου Αλή πασά» διαλύουν περιρρέουσες ιστορικές και οικονομικοκοινωνικές πλάνες, αποκαλύπτουν ετυμολογικά «μαργαριτάρια» και καταγγέλλουν τη «ρατσιστική» προβολή αρνητικών προτύπων στην πλήθουσα από αρχέγονα πολιτιστικά και λαογραφικά στοιχεία ανθρωπογεωγραφία της Αιτωλοακαρνανίας. Έκρινα, λοιπόν, ότι αυτές τις εκπλήξεις πρέπει να μοιραστώ με τις αγαπητές φίλες και αγαπητούς φίλους της φιλόξενης και ποιοτικής σε ενημέρωση Ομάδας «Αιτωλία και Ακαρνανία στο πέρασμα του χρόνου».
Επιτρέψτε μου να αναλύσω στο σημερινό μου κείμενο μια δεύτερη σημείωση που είναι συνέχεια εκείνης που σχολίασα στο προηγούμενο σημείωμα για τις απόψεις σχετικά με την «αλβανοβλαχοκρατούμενη» απ΄ άκρου εις άκρον της Αιτωλοακαρνανίας, οι οποίες κονιορτοποιούνται από το υπ΄ αριθμόν 632/25.10.1812 έγγραφο του παραπάνω αρχείου, όπου οι βλάχοι, νομάδες/κτηνοτρόφοι που έχουν νοικιάσει τα χειμαδιά του Αλή πασά αναφέρονται μόνο ως βλαχοποιμένες, ποιμένες και αρχιποιμένες κι όχι ως … «Αρβνανιτόβλαχοι» ή «Αλβανόβλαχοι» ή «Καραγκούνηδες».
Αυτή η «αλβανοβλαχομανία» άρχισε κυρίως από τον παλαιό Ηπειρώτη συγγραφέα Ιωάννη Λαμπρίδη, τον οποίο «αντέγραψαν» στη συνέχεια και αντιγράφουν και πολλοί άλλοι ως σήμερα (και μάλιστα ντόπιοι!), «αβασανίστως» και «αταλαιπώρως», όπως έλεγε ο Θουκυδίδης («Ιστορία» Α, 21), προς πλήρη δικαίωση και της προειδοποιητικής ρήσης του Αριστοτέλη («Αναλυτικά» 66 α, 1β ) «ο δε ψευδής λόγος γίνεται παρά το πρώτον ψεύδος», με την οποία ήθελε να προφυλάξει από κακά συμπεράσματα που ακολουθούν μια πλανεμένη βασική σκέψη, όπερ σημαίνει ότι το ψέμα μπορεί να έχει για επακόλουθο κι άλλα. Και για τους Ριμένους της Ακαρνανίας να «φάνε και οι κότες»!!!
Με « His Master's Voice» («Φωνή του Κυρίου») τον Ληκ, ο Ιωάννης Λαμπρίδης έφτασε στο σημείο, μετά τους βλάχους γενικώς της Ακαρνανίας (κι όχι επιλεκτικά μόνο τους Ριμένους, όπως κάνουν κατά κόρον σημερινοί συγγραφείς!), που τους χαρακτηρίζει «εξελληνισθέντες Αλβανόβλαχους», να πληρώσει το αντιβλαχικό μένος του και ο Θεοδωράκης Γρίβας, χαρακτηρίζοντας το γενεαλογικό του δέντρο ως … «εξελληνισθέν αλβανοβλάχικον».
Κι αυτή είναι η δεύτερη έκπληξη για την οποία έγραψα στην αρχή. Δυστυχώς, η έκπληξή μου αυτή γίνεται εντονότερη καθώς διαπιστώνω ότι στην περίπτωση αυτή η «αλβανοβλαχομανία» του Ιωάννου Λαμπρίδου, συνεχίζεται όχι μόνο «αβασανίστως» και «αταλαιπώρως» και από πρόσφατους Αιτωλοακαρνάνες συγγραφείς, αλλά και επιλεκτικώς ή από άγνοια. Διότι, ενώ επικαλούνται παραθέτοντας και υιοθετώντας ασμένως και τις παρακάνω απόψεις του Ιωάννου Λαμπρίδου για τους βλάχους γενικώς της Αιτωλοακαρνανίας και τους μη … αποβλαχισθλέντες Ριμένους της Ακαρνανίας ως … «εξελληνισθέντες Αλβανόβλαχους», ως «ληστές», ως «λωποδύτες», ως «μισέλληνες» και «φιλοτουρκαλβανούς» κι άλλα τέτοια … υβριστικά, για τους Βλάχους γενικώς ως … ξεχωριστή … φυλή, που κατέβηκε από τον … Αίμο (άλλο νερό στο μύλο της προπαγάνδας!), οι πιστοί «μαθητές» του - συγγραφείς επιλεκτικώς από σκοπιμότητα ή άγνοια δεν παραθέτουν (έστω και χωρίς σχόλια ή αποδοκιμασία ή επιδοκιμασία) όσα καταμαρτυρεί ο Ιωάννης Λαμπρίδης, κατά του στρατάρχου Θεοδωράκη Γρίβα και του γιού του Δημητρίου! Σημειώνω ότι ο Ιωάννης Λαμπρίδης ήταν Ηπειρώτης (1862-14.6.1914, γεννήθηκε στα Δολιανά της Ηπείρου και ήταν Έλληνας νομικός, δημοσιογράφος, συγγραφέας, μεταφραστής και πολιτικός) κι όχι Αιτωλοακαρνάν, και, κυρίως, συνομήλικος σχεδόν με τους υπέργηρους του χωριού μου που μού διηγούνταν αυτές τις αυθεντικές ιστορίες!
Καμιά αντίδραση από την Αμφικτιονία Ακαρνάνων!
Στη συνέχεια, η έκπληξή μου αυτή έγινε και απογοήτευση, καθώς δεν εκδηλώθηκε καμιά αντίδραση από την ομάδα της σημαντικής μελέτης «Θεόδωρος ΓΡΙΒΑΣ, ο σταυραετός της Λάμιας», την οποία κατάρτισε η δραστήρια Αμφικτιονία Ακαρνάνων σε συνεργασία με τα Εκπαιδευτήρια Πληροφορικής Βόνιτσας και που παρουσιάστηκε στο Καστρόσπιτο (Κούλια) των Γριβαίων στην Περατιά Βόνιτσας Αιτωλοακαρνανίας το 2015! Να υποθέσω ότι δεν είχαν διαβάσει τον «αλβανοβλαχομανή» Λαμπρίδη ή τον ντόπιο συγγραφέα που χαρακτηρίζει, από το επώνυμο «Μπούϊας», το γενεαλογικό δέντρο του Θεοωράκη Γρίβα ως … αλβανοβλαχικό και ως … «χαζό», όπως θα αναφέρω λεπτομερέστερα πιο κάτω;
Δεύτερη
φωτογραφία: Το σημαντικό (με εξαίρεση τα αλβανοβλαχολογικά) ογκώδες
βιβλίο του Ιωάννου Λαμπρίδη (1887) «Ηπειρωτικά Μελετήματα»
Αντιθέτως, στην παραπάνω μελέτη διάβασα αυτό που γράφει και ο Λαμπρίδης, αλλά με διαφορετική σημασία, όπως:
«Το γενεαλογικό δέντρο ξεκινά από τους Μπουγιάννους (Μπουαίοι ), μια από τις πιο ισχυρές Αρβανίτικες φάρες. Οι Μπούα από τις αρχές του 14ου αιώνα συμμετέχουν σε όλα τα ιστορικά γεγονότα, με φάσμα περιοχής από την Πελοπόννησο μέχρι την Ήπειρο και από την Θεσσαλία μέχρι την Ιταλία».
Αντιθέτως, ο Ιωάννης Λαμπρίδης υποστηρίζει ότι το γενεαλογικό δέντρο του Θεοδωράκη Γρίβα είναι … «αλβανοβλάχικο». Συγκεκριμένα, στο Τρίτο Τεύχος υπό τον τίτλο «Κουρεντιακά και Τσαρκοβιστιακά» του ογκώδους βιβλίου «Ηπειρωτικά Μελετήματα» (1887) και στις σελίδες 26 και 27 γράφει τάχα διερωτώμενος:
«Μη δ΄η διατήρησις μέχρις εσχάτων υπό τινων των κατοίκων τούτων του επωνύμου Μπούϊα , έστω και Αλβανόβλαχου, όπερ έφερε το 1333 εις των κατά τα μεθόρια Ηπείρου, Θεσσαλίας και Μακεδονίας ηγετών λαών και εξ Αλβανών συνισταμένων δεν δεικνύει την εγκατάστασιν Αλβανών ενταύθα; Του αρματωλού Ακαρνανίας Σίμου Γρίβα Μπούϊα ιδιαιτέρα πατρίς ήν το Τόσκεση (σημείωση δική μου: σημερινό χωριό Αχλαδέα), ο έγγονός τούτου Απόστολος Γρίβας διέμενε μετά το 1683 αυτόθι, οπόθεν κατά των Τσεκούρων της Ακαρνανίας επέπεσε και κατέστρεψεν αυτούς. Αλλά και οι Αλβανοί οι κατά τα μεσογειότερα μάλιστα της Παλαιάς Ηπειρου εγκαταστάντες ήσαν ολιγώτεροι αριθμητικώς της ιθαγενούς φυλής, όπως και οι Σλάβοι. Διό και την γλώσσαν αυτών λεηληθότως απώλεσαν εξελληνισθέντες δια της προς τους Ηπειρώτας επικοινωνίας. Συγχρωτισθέντες όμως μετά τούτων ου μόνον εξελληνίσθησαν , αλλά και διέπρεψαν. Αι επιγαμίαι των εν τη περιοχή του Σούλη εγκαταστάντων Αλβανών μεθ’ Ελλήνων εκ των εκείσε σποράδην προ απρομνημονεύτων χρόνων οικούντων ή εκ των εκείσε ακολούθως προσφυγόντων δεν συνετέλεσαν προς παραγωγήν των μυθικών εκείνων ηρώων;»
Αυτά, λοιπόν, τα φοβερά και τρομερά γράφει ο Λαμπρίδης, χρυσώνοντας στο τέλος το χάπι (πολύ γλυκό για τον Έντι Ράμα και την αλβανική προπαγάνδα, που αυτά ακριβώς υποστηρίζουν!). Κι όμως, σημερινοί και μάλιστα ντόπιοι συγγραφείς τον έχουν ως «Ευαγγέλιον», υιοθετώντας όλες αυτές τις απόψεις για όλους τους βλάχους της Ακαρνανίας ως … «εξελληνισθιέντες Αλβανόβλαχους»! Σημειώνω ότι στην παραπάνω μελέτη της Αμφικτιονίας Ακαρνάνων αναφέρεται ότι, πράγματι, ιδιαίτερη πατρίδα του Σίμου Γρίβα Μπούϊα ήταν το Τόσκεσι (πέθανε το 1622 στη Λευκάδα) και ότι ο Απόστολος, μαζί με τον αδερφό του Λέκο, ξεπλένει το αίμα του αδελφού τους Σίμου επιβεβαιώνοντας την καταστροφή των Τσεκουραίων που αναφέρει ο Λαμπρίδης , κλπ.
Και … «λήσταρχος» Θεοδωράκης Γρίβας στα Κατασανοχώρια!
Αλλά το μένος του Λαμπρίδου κατά του Γριβαίων ως .., «Αλβανοβλάχων» … συνεχίζεται! Συγκεκριμένα, στο Τέταρτο Τεύχος υπό τον τίτλο «Μαλακασιακά» (1888) των «Ηπειρωτικών Μελετημάτων», παρουσιάζει μια μελανή πτυχή του χαρακτήρα του σταυραετού»Θεοδωράκη Γρίβα κατά την περίοδο των επιχειρήσεων στην Ήπειρο, την οποία, με έκπληξη και πάλι επισημαίνω, δεν την έχω διαβάσει στα υμνητικά κείμενα για τη ζωή και τη σημαντική, κατά τα άλλα, προσφορά του στους εθνικούς αγώνες.
Γράφει, λοιπόν, ο Λαμπρίδης στη σελίδα 47 του παραπάνω τεύχους :
«Πολλά δεινοπαθήματα υπέστησαν τα Κατσανοχώρια και το 1854 και ιδία τα χωρία «Λουζέτζ, Φορτός και Κορίτσιανη» υπό του Θ. Γρίβα και των οπαδών αυτού. Εάν δ΄ο υπαρχηγός Γρ. Βάγιας δεν εχαλιναγώγει τας αγρίας αυτών ορμάς, οι οικισμοί και οι ατιμασμοί των κατοίκων τούτων ήθελον κορυφωθή. Και υποζύγια οι πανάθλιοι ούτοι διήρπαζον και εις τας εστίας αυτών έπεμπον! Αναφέρεται ότι ο υιός του κατά την Ήπειρον και Αλβανίαν στρατράρχου καθοδηγών υποζύγιά τινα εκ Φορτός , απέλυσεν ημίονον , πληροφορηθείς καθ΄όδόν ότι ανήκεν είς τινα των συγγενών του διδασκάλου του Β. Κατσιφού. Μετά δε την απέλευσιν των ληστρικών τούτων αποσπασμάτων ετέρα εις χωρίον τούτο εισήλασε σπείρα υπό τον Δ. Καλτσογιάννην, όστις δια μυρίων βασάνων απέσπασεν από των αδελφών ιδίως Ιωάν. Και Ν. Σλακαμπένη 1.000 περίπου τάλληρα…»
Και … « οργιώδης» ο … «εσχατόγηρος» Θ. Γρίβας στον Κοτσιλιόν
Το κείμενο της σελίδας τελειώνει με την ακόλουθη σημείωση του Λαμπρίδη:
«Διελθών την Πλάκαν ο Θ. Γρίβας τη 24 Φεβουαρίου 1854 κατέφθασε δια των Κατασανοχωρίων εις Κοτσιλιόν, ένθα επί δύο ημέρας ωχυρώθη. Εν ώ δ΄αφ΄εσπέρας κατεγίνοντο προς υποδοχήν συγχαρητηρίων επί τη εορτή του ονόματός τους, αίφνης προσβάλλεται (26 Φεβρουαρίου) υπό του εχθρού, ηγωνίσθη όμως από πρωίας μέχρι της δύσεως του ηλίου περίπου καρτερικώς και κινδυνεύων περί την 11 μ.μ. να ζωγρισθή, εσώθη ως εκ θαύματος , προφθάσαντος του ήρωος Λάμπρου Ευθυμίου Ζήκου, όστις έσπευσεν εκ των ορέων της πατρίδος αυτού μετά 400 ατρομήτων Λακκιωτών (σημείωση δική μου: παραθέτοντας και τους ακόλουθους στίχους): «Φέρνει λεβένταις διαλεχτούς Λακκιώτες πεντακόσιους». Αποτυχών δε της επιχειρήσεως ταύτης και προς πυρπόλησιν τριών οικιών εις Κοτσιλιόν συντελέσας επανήλθεν εις το προσφιλές αυτώ Λουβέτζ, ένθα επί δύο ημέρας έθυε τω Βάκχω και άλλα επετέλει όργια ο εσχατόγηρος…»
Και … «βόδι» ή «χαζός» ο Γριβαίος!!!
Αλλά, η «αλβανοβλαχομανία», σε πείσμα της μεγαλειώδους διαπίστωσης του Ηροδότου, του Θουκυδίδου ότι οι Αιτωλοί και οι Ακαρνάνες, μαζί με τους Αρκάδες και τους Ηπειρώτες, είναι οι μοναδικοί στην Ελλάδαα, οι οποίοι ήδη από τον Α΄ Αποικισμό (9ος αιώνας π. Χ) διατήρησαν τη φυλετική οργάνωση και δεν ακολούθησαν την οικονομική πορεία των άλλων ελληνικών τμημάτων, «πηγαίνει σύννεφο», καθώς όλα στην Αιτωλοακαρνανία είναι … αλβανικά! Ιδού, λοιπόν, τί γράφει ο ντόπιος συγγραφέας τοις ρήμασι Λαμπρίδη πειθόμενος για τους … Ριμένους:
«Στους Αρβανιτόβλαχους (Καραγκούνηδες) της Ακαρνανίας απαντώνται τα τοπωνύμια beu και bia, τα οποία αναφέρονται σε άνδρες που σήμαιναν τον βλάκα, τον δύσνοο, το «βόδι», το «βουβάλι». Προέρχεται από τη βλάχικη λέξη bou (=βόδι), έχουν όμως άμεση σχέση με την αλβανική λέξη bua/ll (μπουα/λ) που σημαίνει βουβάλι (Ομάδα καθηγητών της αλβανικής γλώσσας, 2006: 72). Είναι πολύ πιθανό και το αρβανίτικο επώνυμο Μπούιας /Μπούας να σχετίζεται με τη συγκεκριμένη αλβανική λέξη».
Αλλά, χωρίς να το αναφέρει, Μπούϊας» είναι το γενεαλογικό δέντρο του Θεοδωράκη Γρίβα, το οποίο, σύμφωνα με τη μελέτη της Αμφικτιονίας Ακαρνάνων, είναι αρβανίτικο κι όχι … αλβανικό ή αλβανοβλάχικο! Ύστερα, αγαπητές μου φίλες και αγαπητοί μου φίλοι αναγνώστες, στον ριμένικο λόγο η λέξη «μπόου» πράγματι σημαίνει «βόδι», αλλά η λέξη είναι η αρχαιοελληνική λέξη «βους» στην αρχαϊκή μορφή, δηλαδή ασυναίρετη, δηλαδή «βόος-βούς»! Επίσης, και η λέξη «βουβάλι» δεν είναι … αλβανοβλάχικη, αλλά ελληνική, (παράγεται από την αρχαιοελληνική λέξη «βόος-βους».
Και η … Μάνινα είναι … αλβανική!!!
Είπαμε, «κόλλησε η βελόνα» με την .. «αλβανοβλαχομανία». Ο ίδιος συγγραφέας γράφει, μεταξύ άλλων, πάλι:
«Έχει υποστηριχθεί από αρκετούς (Κανελλίδης, 1887, φύλλο 37: 1-3, φύλλο 38: 3-4 και φύλλο 39: 1, Γεωργακά, 1938: 34-35) ότι αλβανικοί εποικισμοί στην Πελοπόννησο έχουν λάβει χώρα πολύ νωρίτερα (ήδη από τον 8ο αιώνα μ.Χ.). Μάλιστα, το γνωστό τοπωνύμιο Μάνη, που πιθανό να σχετίζεται με το τοπωνύμιο Μάνινα Ξηρομέρου, απαντάται ήδη από τον Θ’ αιώνα».
Αλβανική, λοιπόν, λέξη και η … Μάνη, αλβανική και λέξη Μάνινα Ξηρομέρου, παναλβανικά! Κατ ΄αρχάς, η Μάνινα δεν είναι … «τοπωνύμιο», αλλά μία μείζων περιοχή του Ξηρομέρου Ακαρνανίας, που πήρε την ονομασία αυτή από τη λέξη «Μάνη» ή «Μάνια», όπως λεγόταν και λέγεται ακόμα και σήμερα από τους ντόπιους η Παλαιομάνινα. Ύστερα, η λέξη «Μάνη» δεν είναι … αλβανική, αλλά βυζαντινή και σημαίνει οχυρωμένο μέρος, τείχη, κάστρα! Αρχικά, η λέξη «Μάνη», ήταν «Μαίνη», δηλαδή «Κάστρα Μαίνης» ή «Παλαιομάϊνα», όπως αναφέρεται στα έγγραφα του 1821! Η Παλαιομάνινα επιβεβαιώνει τη διαπίστωση ότι η εγκατάλειψη των αρχαίων πόλεων της περιοχής, λόγω της «ερημίας» μετά την επικράτηση των Ρωμαίων (146 π.Χ.), είχε ως αποτέλεσμα στα μεσαιωνικά χρόνια, να ξεχαστούν όχι μόνο τα ονόματα, αλλά και οι θέσεις τους. Για την ( άγνωστη ακόμα!) αρχαία πόλη της Παλαιομάνινας διαπιστώνεται ότι το ξεχασμένο αρχαίο όνομά της υποκαταστάθηκε από ένα νέο, δηλαδή Παλαιό Μάνι, Παλαιομάνινα, Παλαιομάϊνα, Μάνινα, Μάνια. Σημειώνεται ότι και η Μάνη (που είναι, σύμφωνα με τα παραπάνω, αλβανική!), κατά την ασφαλέστερη εκδοχή, πήρε το όνομα από την αρχαία οχύρωση, το αρχαίο κάστρο περιοχής. Μάλιστα είχε και την ονομασία Παλαιά Μαϊνη, όπως η Παλαιομάνινα!
Ολοκληρώνοντας το σημείωμα αυτό σπεύδω να διευκρινίσω, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ότι η ταπεινότητά μου σε καμιά περίπτωση δεν υιοθετεί, για λόγους επιστημονικούς, ιστορικούς, εθνογραφικούς και γλωσσικούς όλα αυτά τα «αλβανοβλαχολογικά σκύβαλα», όπως θα έλεγε ο αείμνηστος σοφός εκπαιδευτικός Αχιλλεύς Τζάρτζανος, και, φυσικά, όλα αυτά τα ανιστόρητα για το «αλβανοβλαχικό» γενεαλογικό δέντρο του Θεοδωράκη Γρίβα, μολονότι, είναι γνωστός για έντονες αντιδράσεις του στη μόνιμη εγκατάσταση των Ριμένων στις προγονικές τους εστίες στη Μάνινα, για ψηφοθηρικούς λόγους (για να βγαίνει ο ίδιος και ο γιός του βουλευτής!) και μάλιστα με τις γνωστές συκοφαντίες ότι δεν είναι «αυτόχθονες», αλλά … ευνοούμενοι του … Αλή πασά, για τα οποία επιφυλάσσομαι να γράψω σε προσεχές σημείωμα…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Η ΒΕΛΟΥΤΣΑ ΝΕWS θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών.
Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους από τους διαχειριστές του ιστολογίου.
Σχόλια υβριστικά, συκοφαντικά, ειρωνικά, υποτιμητικά, μειωτικά και απαξιωτικά ή σχόλια χυδαία, σεξιστικά, ρατσιστικά και θρησκευτικού μίσους, σχόλια με μηνύματα που δεν καταλαβαίνουμε, ονομαστικές αναφορές σε απλούς πολίτες και προβοκατόρικα ή σχόλια που δεν έχουν σχέση με τη παραπάνω ανάρτηση, ΔΕΝ θα δημοσιεύονται.
Τα σχόλια και τα κείμενα των αναγνωστών εκφράζουν τους ίδιους και δεν υιοθετούνται κατά ανάγκη από το παρόν ιστολόγιο.
Παρακαλούμε τους αναγνώστες μας να διατυπώνουν τα σχόλια τους με κόσμιο τρόπο για να δημοσιευτούν.
Εάν παρόλα αυτά κάποιος θεωρεί ότι θίγεται από ανάρτηση ή σχόλιο στο Blog, καλείται να επικοινωνήσει μαζί μας μέσω του e-mail veloutsaxiromerou@gmail.com προς αποκατάσταση.