Το Κυριακάτικο μήνυμά του Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού

Το Κυριακάτικο μήνυμά του Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας κ. Δαμασκηνού

"Η διακονία μέσα στην Εκκλησία δεν αποτελεί καθήκον αλλά τρόπο ζωής και ομοιώσεως με τον μέγα Διάκονο Χριστό"

Δύο εβδομάδες έχουν περάσει από την ολόφωτη νύχτα της Αναστάσεως. Για την Εκκλησία όμως, το κεντρικό αυτό γεγονός της πίστεώς μας δεν αφορά μόνον μια ημέρα. 

Ευχή και ελπίδα της είναι, η Αναστάσιμη ελπίδα να λαμπρύνει όλες τις ημέρες του χρόνου και να τροφοδοτεί την ψυχή του καθενός σε όλες τις στιγμές της ζωής μας.

Για τον λόγο αυτό, η σημερινή ευαγγελική περικοπή περιλαμβάνει το απόσπασμα του κατά Μάρκον Ευαγγελίου, το οποίο διαβάστηκε λίγο πριν το πρώτο «Χριστός Ανέστη». Προηγούνται όμως τέσσερεις στίχοι, που περιγράφουν με τρόπο λιτό τις τραγικές στιγμές της αποκαθηλώσεως του νεκρού Ιησού.

 Το σημερινό Ευαγγέλιο ξεκινά με έναν διαπιστωμένο και αναμφισβήτητο θάνατο. Ο Ρωμαίος Εκατόνταρχος έχει διαβεβαιώσει τον Πιλάτο πως ο Χριστός έχει πεθάνει. Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας, με τρεμάμενα χέρια από την οδύνη, έχει αγκαλιάσει το σώμα του νεκρού Διδασκάλου του. 

Όσοι τον συνοδεύουν προς το μνημείο δεν έχουν καμία απολύτως αμφιβολία πως ο αγαπημένος τους Ιησούς κείτεται άπνους, χωρίς ζωή, πίσω από τον τεράστιο λίθο που τον χωρίζει πλέον από τους ζωντανούς.

Όντως, για κάθε άνθρωπο, ο θάνατος αποτελεί το τελευταίο κεφάλαιο της επίγειας ζωής του. Το επόμενο, όμως, ξημέρωμα, οι Μυροφόρες διαπιστώνουν πως, εκείνη η ταφή αποτέλεσε τον «πρόλογο» μιας νέας ζωής. Όλα εμφανίζονται ενώπιόν τους ανεξήγητα, φοβερά και εκθαμβωτικά. 

Και επειδή η ατελής ανθρώπινη διάνοιά τους αδυνατεί να κατανοήσει το μέγιστο των θαυμάτων, λευκοφορεμένος Άγγελος Κυρίου αναλαμβάνει να εξηγήσει τα ανεξήγητα και να μεταβάλλει τα φοβερά σε πηγή μιας υπερκόσμιας ελπίδος.

Όποιος κατανοήσει σε βάθος το μεγαλείο του σημερινού Ευαγγελίου, έχει προσεγγίσει την ουσία και τον πυρήνα της Εκκλησίας μας. Διότι,το Αναστημένο Σώμα του Κυρίου μας και η Εκκλησία είναι απολύτως ταυτισμένα.

 Η πίστη μας αποτελεί τον ζωοποιό σύνδεσμο με το Αναστημένο Σώμα της Ζωής, κάνοντας και εμάς μετόχους του θριάμβου του Χριστού επί του θανάτου και πολίτες της αιώνιας Βασιλείας Του.

Όποιος ανήκει στην Εκκλησία, γίνεται μέλος του Σώματος Εκείνου που βρίσκεται διαρκώς ανάμεσα μας, όπως ο Ίδιος μας διαβεβαίωσε. Όποιος παραδώσει τον εαυτό του στην πίστη προς τον Αναστημένο Ιησού, θα πλημμυρίσει από την δική Του αγάπη, μεταβάλλοντας και τον εαυτό του σε ακτινοβόλο πηγή αγάπης προς τον κόσμο.

 Ο Χριστιανός, με την Χάρη του Θεού, πολεμώντας διαρκώς τα πάθη και τον εγωισμό του, γίνεται διάκονος των αδελφών του, όπως ο Υιός και Λόγος του Θεού έγινε διάκονος του πεσμένου ανθρώπου.

Μέσα στην Εκκλησία, τα χαρίσματα του καθενός μεταβάλλονται σε εργαλεία αγάπης και ο καθένας αναλαμβάνει ένα συγκεκριμένο έργο που αποτελεί μέρος μιας θείας αρμονίας, της αρμονίας της Εκκλησίας του Χριστού, που κάθε ώρα και στιγμή, τελειοποιεί η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος. 

Και σήμερα, το Ευαγγέλιο μας περιγράφει το πρώτο διακόνημα που ανατέθηκε στην Εκκλησία. Είναι ο λόγος του Αγγέλου που απευθύνθηκε προς τις Μυροφόρες: «Πείτε στους μαθητές και τον Πέτρο ότι ο Αναστημένος Κύριος θα πάει πριν από σας στην Γαλιλαία και θα σας
συναντήσει εκεί».

Οι Μυροφόρες, τις οποίες σήμερα τιμούμε, είναι οι πρώτες που αναλαμβάνουν το μεγαλειώδες διακόνημα της ιεραποστολής, πρωτοπόρες της διακονίας, οι οποίες στην συνέχεια ανέλαβαν οι Απόστολοι και κατόπιν όλοι οι ιεραπόστολοι, μέχρι τις ημέρες μας. Τελικός σκοπός ήταν το μήνυμα της Αναστάσιμης ελπίδος να φτάσει μέχρι των περάτων της γης.

Συνέχεια της πρώτης αυτής διακονίας μας προσφέρει με τρόπο υπέροχο η σημερινή αποστολική περικοπή. Θέμα της, η οργάνωση της πρώτης χριστιανικής κοινότητος των Ιεροσολύμων. 

Διαβάζουμε, λοιπόν, στις Πράξεις των Αποστόλων πως, από τις πρώτες κιόλας ημέρες της ζωής της Εκκλησίας, παρουσιάστηκε η ανάγκη να οργανωθούν τα διακονήματα και ο καθένας να αναλάβει με τρόπο συγκεκριμένο να εκπληρώσει την ιδιαίτερη αποστολή του.

 Αυτή είναι και η αιτία της αναδείξεως των πρώτων επτά (7) διακόνων, μεταξύ των οποίων και ο πρωτομάρτυρας Στέφανος. Αυτοί ανέλαβαν το φιλανθρωπικό διακόνημα, ώστε οι Μαθητές και οι Απόστολοι να μείνουν απερίσπαστοι στο δικό τους διακόνημα που δεν ήταν άλλο από την διάδοση του Ευαγγελίου.

Η σημερινή αποστολική περικοπή αποτελεί αποθέωση της αληθινής κοινωνίας. Σήμερα η Εκκλησία αναδεικνύεται ως η ιδανική ανθρώπινη κοινωνία, η οποία δεν περιορίζεται μόνον στην πνευματική ζωή αλλά ανακουφίζει και τις βιοτικές ανάγκες του ανθρώπου.

 Δεν ασχολείται μόνο με την αόρατη ψυχή, αλλά και με το ορατό σώμα. Διάκονοι του λόγου οι Απόστολοι, διάκονοι των έργων οι επτά Διάκονοι.

Διάκονοι της ψυχής οι Απόστολοι, διάκονοι σώματος οι επτά Διάκονοι. Κοινός σκοπός όλων η θέωση του ανθρώπου ως συνόλου, του ανθρώπου ως ψυχοσωματικής υπάρξεως. 

Αυτή είναι η ύψιστη αποστολή της Εκκλησίας: να προσφέρει στους ανθρώπους πληρότητα ζωής διακονώντας ολόκληρη την ζωή τους.

Είναι αλήθεια πως σήμερα, το απόσπασμα από τις Πράξεις των Αποστόλων που ακούσαμε, ξεκινά με καταγραφή παράπονων. Πολλοί παραπονούνταν τότε, πως οι χήρες, οι προερχόμενες από τους ελληνόφωνους Χριστιανούς παραμελούνταν στην περίθαλψη και στην διανομή των τροφίμων, συγκριτικά με τις χήρες των Χριστιανών που προέρχονταν από τους Ιουδαίους. Ναι!

Από τα πρώτα κιόλας βήματα της ιστορικής πορείας της Εκκλησίας, διαπιστώνουμε πως η εμφάνιση των ανθρωπίνων παθών, όπως του εγωισμού δεν λείπει. Και αυτό αποτελεί διαχρονικό φαινόμενο που δεν πρέπει να μας σκανδαλίζει. 

Μέσα στην Εκκλησία, τα ανθρώπινα πάθη δεν εξαφανίζονται αλλά υπερβαίνονται. Και δύναμη υπερβάσεως δεν είναι άλλη από την παρουσία του Αναστημένου Χριστού, η οποία μεταβάλλει τον άνθρωπο, από εγωκεντρική ύπαρξη σε διάκονο αγάπης και αυταπαρνήσεως.

Η διακονία μέσα στην Εκκλησία δεν αποτελεί απλώς καθήκον αλλά τρόπο ζωής και ομοιώσεως με τον μέγα Διάκονο Χριστό. Η κάθε είδους διακονία που αναλαμβάνει ο Χριστιανός, αναμφίβολα προσφέρει στον συνάνθρωπο ανεκτίμητες υπηρεσίες. 

Προσφέρει όμως και στον ίδιον μια ανεκλάλητη χαρά. Ο άνθρωπος της προσφοράς ανακαλύπτει μέσα του την αληθινή του φύση. Η ομοιότητά μας με τον Θεό επαληθεύεται όσο μιμούμαστε την αγάπη Του. 

Η μελαγχολία, ο θυμός και η απελπισία του σύγχρονου ανθρώπου είναι οι καρποί της επιλογής του να ζει μόνο για τον εαυτό του, αδιαφορώντας για τις ανάγκες του διπλανού του.

Η Εκκλησία, όμως, μάς καλεί να μυηθούμε σε μια ζωή αγάπης, η οποία διαρκώς ενισχύεται από τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Το έργο της αγάπης για την Εκκλησία δεν είναι απλώς «κοινωνική πρόνοια», αλλά διακονία πίστεως και μαρτυρίας μιας παρουσίας· της παρουσίας του Αναστημένου Θεού, που ζει ανάμεσά μας και θα συνεχίσει να εργάζεται με εμάς, τους πρόθυμους συνεργάτες Του, για την σωτηρία όλων των ανθρώπων μέχρι της συντελείας του αιώνος.