Πολύνα Τριποτσέρη: Θέλω να σε ρωτήσω για τα ΟΧΙ μας

 

Θέλω να σε ρωτήσω για τα ΟΧΙ μας 

Μου λες για την Ελλάδα μας που προοδεύει και αναπτύσσεται, ανεβαίνει επενδυτική  βαθμίδα, μειώνει την ανεργία, ενισχύει την επιχειρηματικότητα. Την Ελλάδα μας που  ψηφιοποιείται, που επαναπατρίζει τα παιδιά της, που οχυρώνεται αμυντικά.  

Ναι, συμφωνούμε.  

Ναι. Συμφωνούμε. 

Θέλω να πούμε και για τ’ άλλα, όμως.  

Τις μη υλοποιημένες συμβάσεις έργων υποδομών που μας κόστισαν. Τα έργα που  υλοποιούνται χωρίς να είναι αναγκαία, αλλά για να βγει το «μεροκάματο» εταιρειών και  εκλεγμένων ή διορισμένων. Για τις υπερκοστολογίσεις έργων ψηφιοποίησης, τις απευθείας  αναθέσεις που έχουν γίνει νόρμα, τους διορισμούς προσκείμενων σε θέσεις ευθύνης, τις  παράνομες επιδοτήσεις, τις υποκλοπές, το 13ωρο εργασίας, την ακρίβεια. Για τη  Δικαιοσύνη και τους θεσμούς μας που φθίνουν, τις διπλωματικές και επιχειρησιακές μας  δυσκολίες. 

Πες μου, αν ξέρεις, και για την υγιή επιχειρηματικότητα που βγαίνει και κορδώνεται σε  εκπομπές και περιοδικά, αλλά είναι συνήθως "υγιώς» κρατικοδίαιτη.  

Έλα να πούμε και για τους μάρτυρες σε σοβαρότατες δίκες που θα συνεχίσουν να πεθαίνουν  σε τροχαία πριν καταθέσουν. Και για τις εξεταστικές επιτροπές της Βουλής που δεν οδηγούν  πουθενά και το πώς υπερισχύει η κομματική γραμμή, έναντι της «ατομικής ευθύνης» που  μάλλον έχει εφαρμογή μόνο σε μη εκλεγμένους Έλληνες. 

Τα λέω έτσι γενικά όλα τα παραπάνω, μέρα που ‘ναι.  

Μη βάλουμε ονόματα δίπλα σε κάθε πρόταση και γίνουν οι υπαινιγμοί αλήθεια μας. 

Φέτος είδα υποψήφιους βουλευτές να περιφέρονται σε πανηγύρια και από πίσω ο  γραμματέας να σημειώνει ονόματα και τηλέφωνα για να μοιραστούν προεκλογικά  υποσχέσεις, κονέ και ρουσφέτια. Είδα άλλους να περιφέρονται από εγκαίνια με κόκκινες  κορδέλες σε τηλεοπτικά παράθυρα. Στο χωριό μας ήρθαν κάποιοι σε καλοκαιρινές  εκδηλώσεις για να φωτογραφηθούν. Άντε και σε καμιά εθνική επέτειο ή σε γιορτή  πολιούχου. Δεν ήρθε κανείς εκλεγμένος μια Τρίτη βράδυ στο καφενείο να ρωτήσει, να  ακούσει, να ενημερωθεί και να ενημερώσει, να συζητήσει ήρεμα και απλά. Σε κανένα  καφενείο. Δε μας έστειλαν έστω μια επιστολή, να μας πουν από αυτά είχαν δεσμευθεί να  προσπαθήσουν, πόσα καταφέραν, πόσα δεν καταφέραν και τι θα επιδιώξουν. 

Δεν τα γράφω αφοριστικά αυτά. Προοδευτικά ή έστω προληπτικά τα γράφω.  

Να συμφωνήσουμε ποια θα είναι τα μελλοντικά μας ΟΧΙ και πόσο πάτο θα ανεχθούμε στο  βαρέλι μας. Να συμφωνήσουμε ποιος θα είναι ο μελλοντικός μέσος Έλληνας και τι ιδεώδη  θα του εμφυσήσουμε. Πώς θα μετατρέψουμε την εκπαίδευση σε παιδεία, πώς θα  ενισχύσουμε την επαρχία, το σύστημα υγείας, τα μισθολόγια των υπηρεσιών πρώτης  γραμμής, πώς θα περάσουμε από το brunching και το island hopping στην εθνική  συνείδηση, στην εθνική προκοπή.  

Να συμφωνήσουμε ότι θα επιβραβεύσουμε τους δουλευταράδες και τους άξιους και θα  λοιδορήσουμε τους τυχάρπαστους και οπορτουνιστές.  

Ζήτω η Ελλάδα. Και αυτό το Ζήτω είναι ήρεμο, ήσυχο, στέρεο. Αλλάξαμε. «Καταλαβαινόμαστε τώρα, δε χρειάζονται περισσότερα». 

Πολύνα Τριποτσέρη 

Δημότισσα Ξηρομέρου