ΠΑΝΣΥ για το δρόμο Πλατυγιάλι-Αγρίνιο-Καρπενήσι: Όταν τα πρέπει και θα δούμε, απομόνωσαν τον νομό

 

Θέση πήρε η Παναιτωλοακαρνανική Συνομοσπονδία (ΠΑΝ.ΣΥ) μέσω του προέδρου της Παναγιώτη Χολή, στην εκδήλωση για τον δρόμο «Πλατυγιάλι-Αγρίνιο-Καρπενήσι-Λαμία», που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 13/12/2025 απόγευμα στο Επιμελητήριο Αιτωλοακαρνανίας.

 

Ο κ. Χολής τόνισε πως «ο δρόμος καθυστέρησε επειδή ποτέ δεν υπήρξε συνεχής πίεση, καθαρό σχέδιο και κοινή γραμμή» καθώς και πως  πρόκειται για ένα αίτημα τουλάχιστον 80 ετών.

Μάλιστα, τέλος Φεβρουαρίου, σε συνεργασία με τη συντονιστική επιτροπή, θα γίνει ενημερωτική εκδήλωση στην Αθήνα, με την συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων και υπηρεσιών.

 

Η ανακοίνωση:

«ΟΔΙΚΟΣ ΑΞΟΝΑΣ «ΠΛΑΤΥΓΙΑΛΙ – ΑΓΡΙΝΙΟ – ΚΑΡΠΕΝΗΣΙ – ΛΑΜΙΑ»

…όταν τα πρέπει και ΘΑ δούμε, απομόνωσαν τον Νομό  

Είχαμε την χαρά και την τιμή να προσκληθούμε και να μιλήσουμε στην ενημερωτική εκδήλωση  για τον δρόμο «Πλατυγιάλι-Αγρίνιο-Καρπενήσι-Λαμία», που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 13/12/2025  απόγευμα στο Επιμελητήριο Αιτωλοακαρνανίας και οργάνωσε το συντονιστικό για την συγκεκριμένη οδική αρτηρία.

Συνοπτικά η τοποθέτηση μας, μέσω του  Προέδρου μας κυρίου Παναγιώτη Χολή :

Κυρίες και κύριοι,
αγαπητοί συμπολίτες,

Σήμερα δεν θα μιλήσουμε ούτε με υπεκφυγές, ούτε με ευγένειες που κρύβουν την αλήθεια.
Εμείς, ως Παναιτωλοακαρνανική Συνομοσπονδία (ΠΑΝ.ΣΥ), δεν έχουμε συμφέροντα, δεν είμαστε εργολάβοι, δεν είμαστε κόμμα, δεν είμαστε Οργανισμός που περιμένει χρηματοδότηση.
Είμαστε ενεργοί πολίτες, εθελοντές πολιτιστικών σωματείων .
Και ως πολίτες μιλάμε σήμερα με καθαρό λόγο.

Γιατί δεν έγινε ο δρόμος; Να το πούμε καθαρά:

1. Γιατί δεν υπήρξε ποτέ σταθερή πολιτική βούληση.
   Κάθε κυβέρνηση έλεγε “ναι, πρέπει”, αλλά κανείς δεν έβαλε τις μελέτες σε προτεραιότητα.
   Χωρίς μελέτες, δρόμος δεν γίνεται — τελεία.

2. Γιατί το έργο “έπεφτε” πάντα χαμηλά στη λίστα προτεραιοτήτων.
   Άλλα έργα ανά την Ελλάδα, μικρότερης σημασίας και χωρίς τόσο όφελος, προχώρησαν.
   Εδώ όμως, για δεκαετίες, ακούμε “θα δούμε”.
   Και το “θα δούμε” έγινε στάση.

3. Γιατί η Αιτωλοακαρνανία και η Ευρυτανία δεν είχαν ποτέ ενιαία, δυνατή φωνή.
   Άλλοι νομοί διεκδίκησαν ενωμένοι και πήραν έργα.
   Εμείς διεκδικούσαμε κατά περιόδους και όχι όλοι μαζί.

4. Γιατί δεν υπήρξε ένας μηχανισμός παρακολούθησης.
   Δεν υπήρχε κανείς να πει κάθε μήνα:
   “Πού είμαστε; Τι έγινε; Τι δεν έγινε; Ποιος καθυστερεί;”.

Ας μη φοβόμαστε τις λέξεις.

Ο δρόμος καθυστέρησε επειδή ποτέ δεν υπήρξε συνεχής πίεση, καθαρό σχέδιο και κοινή γραμμή. 

Έτσι, αγαπητοί μου συμπατριώτες,

Το αίτημα για την κατασκευή μιας οδικής αρτηρίας που θα ενώνει τη δυτική με την ανατολική όχθη της χώρας δεν είναι αίτημα των τελευταίων 40 ή 50 χρόνων.
Είναι ένα αίτημα τουλάχιστον 80 ετών. Το αναφέρει στο βιβλίο του «Σκέψεις για την Ανασυγκρότηση του Κράτους» που εκδόθηκε το 1945 ο Παντελής Καρασεβδάς- Βουλευτής, στρατιωτικός, ολυμπιονίκης,  ως  κεντρική αρτηρία: την οδό Αμβρακικού – Ευβοϊκού. (πηγές Χρήστος Μάντζαρης)

Δυστυχώς, οκτώ δεκαετίες μετά, το έργο αυτό παραμένει — από την πλευρά της Πολιτείας — ένα ανεκπλήρωτο αίτημα., όπως ανεκπλήρωτο αίτημα παραμένει και η λειτουργία του ιδιωτικού  λιμανιού στο  Πλατυγιάλι Αστακού που υποτίθεται θα αποτελούσε, από το 1984, τον μοχλό ανάπτυξης του Νομού. Ανεκπλήρωτα, πολλά αιτήματα σε ένα Νομό που κανείς δεν γνωρίζει γιατί και ποιοι τον έβαλαν στην απομόνωση.

Και γι’ αυτό ακριβώς βρισκόμαστε σήμερα εδώ.

Τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα;

 Με απλή, καθαρή γλώσσα:

1. Να μπουν χρονοδιαγράμματα που δεν αλλάζουν.

Όχι υποσχέσεις. Χρονοδιαγράμματα, δημόσια αναρτημένα.
Με ημερομηνίες:
– Πότε τελειώνει η Α’ μελέτη,
– πότε η Β’,
– πότε η περιβαλλοντική,
– πότε βγαίνει η δημοπράτηση.

Αν κάτι καθυστερήσει, να το ξέρουμε όλοι.
Όχι να το μαθαίνουμε τρία χρόνια μετά.

2. Να ανακοινωθεί επίσημα αν το έργο μπαίνει σε χρηματοδοτικό πρόγραμμα.

Και αν δεν μπαίνει για ποιο λόγο.
Μόνο έτσι υπάρχει διαφάνεια.

3. Να συγκροτηθεί ένα θεσμικό “Παρατηρητήριο Έργου”

με συμμετοχή:
– Περιφερειών,
– Δήμων,
– Συλλόγων,
– Βουλευτών,
– Συνομοσπονδιών και πολιτών.

Ένα όργανο που θα παρακολουθεί, μήνα-μήνα, την πορεία των μελετών και των αποφάσεων.
Να μην μπορεί κανείς να πει “δεν ήξερα”.

4. Να ενωθούν οι φωνές Αιτωλοακαρνανίας & Ευρυτανίας.

Το έργο δεν είναι τοπικό — είναι διαπεριφερειακό.
Μιλάμε για σύνδεση λιμανιού, ορεινών όγκων, τουρισμού, εμπορίου.
Αν μιλάμε ενωμένοι, η δύναμη πολλαπλασιάζεται.

5. Να πούμε τέλος στις “γενικές υποσχέσεις”.

Ο πολίτης κουράστηκε να ακούει για “αγαθή πρόθεση”.
Η περιοχή έχει μείνει πίσω επειδή δεχτήκαμε επί χρόνια λόγια χωρίς έλεγχο και χωρίς λογοδοσία.

Ποιο είναι το δικό μας μήνυμα προς όλους;

Εμείς δεν έχουμε συμφέροντα.
Δεν διεκδικούμε αξιώματα, ούτε χρήματα, ούτε ρόλους.
Διεκδικούμε μόνο το δικαίωμα της περιοχής μας να μην είναι ο τελευταίος τροχός της άμαξας.

Και αυτό μας δίνει κάτι που δεν έχουν όλοι:
καθαρή φωνή και καθαρή συνείδηση.

Ο δρόμος αυτός πρέπει να γίνει γιατί:
– θα ενώσει δύο νομούς που σήμερα είναι αποκομμένοι,
– θα φέρει οικονομική ανάσα,
– θα μειώσει τα τροχαία,
– θα αξιοποιήσει το Πλατυγιάλι Αστακού,
– θα σταματήσει την εγκατάλειψη των ορεινών χωριών.

Καταληκτικό μήνυμα – Κάλεσμα προς την Πολιτεία

Η Πολιτεία οφείλει επιτέλους:

• να αναγνωρίσει την ιστορική και αναπτυξιακή σημασία του άξονα αυτού,

• να τον εντάξει σε σαφές χρονοδιάγραμμα υλοποίησης,

• και να πάψει να μεταθέτει ένα ώριμο αίτημα από γενιά σε γενιά.

Ογδόντα χρόνια αναμονής είναι αρκετά.
Η υπομονή των τοπικών κοινωνιών έχει εξαντληθεί.

Σήμερα, από εδώ, στέλνουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα:
Η Δυτική Ελλάδα δεν ζητά υποσχέσεις. Ζητά πράξεις.

Και αυτή τη φορά, δεν θα αρκεστούμε σε εξαγγελίες.
Θα διεκδικήσουμε αυτό που δικαιούμαστε.

Δεν ζητάμε χάρη.
Ζητάμε δικαιοσύνη.
Ζητάμε ισονομία.

Και θα είμαστε εδώ — ήρεμα αλλά σταθερά —
μέχρι να δούμε πραγματική πρόοδο, όχι άλλα λόγια.

Προγραμματίζουμε  τέλος Φεβρουαρίου, σε συνεργασία με τη συντονιστική επιτροπή, ενημερωτική εκδήλωση στην Αθήνα, με την συμμετοχή όλων των εμπλεκόμενων φορέων και υπηρεσιών. Ο αγώνας αρχίζει ποιο δυνατά και δεν πρέπει να λείψει κάνεις. 

Σας ευχαριστούμε».